maart

Voor mij voelt het te makkelijk, het is namelijk mijn ervaring, vervelende dingen gebeuren, punt. Vervelende dingen oppoetsen met spiritualiteit is je kop in het zand steken. Iemand of jezelf troosten met: het moest nu eenmaal zo zijn, het gebeurd zoals het moet gebeuren of blijf positief, kan soms flink stinken.

Soms krijg je gewoon een slechte hand in het spel, en de emoties die daarbij vrij komen mogen gevoeld, ze mogen er zijn en uiteindelijk zullen ze, als ze gevoeld zijn, je de weg wijzen.

Ik geloof namelijk niet dat spiritualiteit iets is wat je kunt doen, wat je kunt nastreven, spiritualiteit is voor mij de bewustwording van jezelf over je zelf en daarmee van alles om je heen. Het ontstaat wanneer je leeft vanuit jouw unieke frequentie. In lijn zijn met jouw unieke zelf zet iets in beweging, het is het afstemmen op een krachtigere bron van energie en vanuit daar zal de energie die je terugkrijgt ook weer anders zijn.

Om jezelf weer te herinneren zal je moeten ontleren wat je gaandeweg hebt opgepikt over jezelf. Daarvoor zal je jezelf moeten gaan leren kennen, weten wat er in je innerlijke wereld gebeurd, wat er om je heen gebeurd, weten waar je vooroordelen zitten, hoe je automatisch reageert in situaties, je emoties en gedachten leren kennen, weten wanneer je je aangevallen voelt, wanneer je zelfverdediging aangaat. En als je dat allemaal weet jezelf ervoor vergeven en het allemaal laten gaan, niet veroordelen, beschuldigen, enkel laten gaan.

Spiritualiteit gaat voor mij over de vraag: “Can you remember who you were before the world told you who you should be?” Die herinering, dat weten, die verbondenheid met je kern, je ziel of je spirit, dat is voor mij spiritualiteit. Het herinneren wie je in werkelijkheid bent, deel van een groter geheel. En daarna het afstemmen van jouw energie met het geheel.